De nabeschouwing van de Tour d'Afrique
Door: Ton van der Vegt
Blijf op de hoogte en volg Ton
15 Mei 2012 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Dag trouwe digitale volgers,
Belofte maakt schuld en ik ben inmiddels een mens die doet wat die zegt, dus volgt een nabeschouwing van de tour, die 12000 kilometer lang was en die we in 120 dagen van Caïro naar Kaapstad hebben gereden.
Door het werk in Rwanda in 1997 is Afrika in mijn hoofd en hard gaan zitten. Ik heb respect voor de veerkracht en het herstellingsvermogen van de slachtoffers van deze massamoord en dat waren voornamelijk de vrouwen en de kinderen.
Toen ik en Nellie in 2007 na 10 jaar in Rwanda terug waren, kon je de vele positieve ontwikkelingen al duidelijk waarnemen. Dat was vooral een verdienste van de vergevingsgezinde echtgenotes van Tutsi-mannen en vrouwen van de Hutu-oorlogsmisdadigers.
Ik nam me voor het land of het Afrikaanse continent op de een of andere manier behulpzaam te zijn. Ik koos voor een project toegespitst op de kinderen omdat die de toekomst hebben.
Toeval of niet, maar op dat moment kozen Noud en Truus van Hout uit Uden ervoor om een kinderdorp te stichten in Arusha Tanzania om straatkinderen een betere toekomst te bieden. Ik besloot hen vanuit Nederland te helpen door fondsen te werven en hulpgoederen te sturen. Ik kreeg daarbij hulp van Piloten zonder Genzen, de Solidariteitswerplaats te Uden en Uden Wereldwijd. PZG van de KLM met Petra van Maurik als vlieger en transportcoordinator hielp me met het koseloos versturen van inmiddels 10 vrachten van Nedeland naar Tanzania.
Nellie, de kinderen en ik maakten mooie fietstochten door Nederland en overnachten daarbij in tekkershutten. Voor een rondje Nederland een tocht van 1000 km draaiden we onze hand niet om. Toen onze kinderen andere vakantebestemmingen vonden, verlegden wij onze grenzen en koersten met het tentje op onze pakkendager naar Parijs en later naar Barcelona, Rome en Venetië. Collega Sjaak Santegoets attendeerde mij op de Tour d'Afrique in 2004 en vanaf dat moment nam het voornemen om eraan deel te nemen gaandeweg steeds vastere vormen aan.
Toen ik besloot gebruik te maken van mijn vervroegde Levensloop-regeling en dus over voldoende vrije tijd beschikte en veder ontdekte dat er in een oude sok voldoende geld zat en ik e van overtuigd was dat ik die tocht wel zou kunnen volbrengen en het tevens een mooie stap zou kunnen zijn naar een nieuwe levensfase, besloot ik mijn droom te gaan verwezenlij-ken. Dat was wel een periode van mouwen opstropen en niet luisteren naa mensen me allerlei tegenwer-pingen. Een poosje alleen maar fors investeren oplossingen en je niet laten verleiden in problemen te denken. Ergens heilig in geloven en uit respect voor de Afrikaanse mens eens een paar maanden door het stof te gaan en back to basic te gaan, wat zij in feite al hun hele korte leven doen.
Fietsen dus door 11 landen in Afrika. Soms in de snikhete zon op slechte zandwegen, door dikke partijen kiezel afgewisseld met vele steile klimpartijen, maar ook afdalingen waarbij snelheden van 75 km weden bereikt. Dan weer eens een dag de wind tegen of fietsen in een zandstorm of ingehaald worden door vrachtwagens die langdurig een zwarte dieselwalm over je uitstorten. Kamperen in een klein tentje vaak ver van sanitaire voorzieningen en een wasneurt van de rest wate uit een van je bidons. Op je tandvlees aankomen met een schraal zitvlak, maar veelal voldaan en trots dat je het weer volbracht. De natuur is overweldigend en op zijn mooist in vrijwel elk land dat we doorkruisten.
Intussen veel landen gezien zoals gezegd, de gebruiken en de cultuur leren kennen. Met de locale bevolking gesproken en eigenlijk niemand getroffen die erg ontevreden was. De veerkracht en het incasseringsvermogen van de mensen is groot evenals de overlevingsdrang.. Er zijn grote verschillen in de diverse landen. Als je mi ceder ziet, die goed gevoed, goed gekleed maar school gaan is dat nog geen garantie dat hè goed gaat. De een ontwikkelt zich beter zonder hulp en de ander worstelt ondanks de vele financiële hulp van tal van hulpverleners.
We komen aan in Zuid-Afrika en vallen om van de rijkdom, die we hier treffen. Het lijkt wel of al het geld in Afrika hier is uitgegeven. Het is niet alles goud wat er blinkt en de schijn bedriegt vaak omdat er vele daklozen zijn net als werkelozen en 25 procent van de bevolking het hiv-virus heeft en er tallozen sterva als gevolg van aids. Vaak ik de levensverwachting van mensen in sommige Afrikaanse landen slechts 48 jaar. Dat is een lange tijd als bent overgeleverd aan de wrede machtspellejes van regeringsleiders en de natuurverschijnselen als langdurige droogte. Vele kinderen sterven nog steeds door het gebrek aan hygiëne. Geen schoon water en geen toiletvoorzieningen, terwijl dit toch dingen zijn die gemakkelijk op te lossen zijn met weinig inspanningen.
Ik heb veel samengefietst tijdens deze tocht maar ook dagen alleen. Dat geef je tijd om je leven nog eens de revue te laten passeren en te bezien wat je er tot nu toe van gemaakt hebt. Ondertussen kwam ik tot de conclusie dat ik het verleden maar moest laten voor wa het was, het heden voor wat het is, maar me vol overgaaf te gaan toeleggen met Nellie op een fijne toekomst en daarbij niet de fouten te maken, die ik gedaan heb.
Ik ben in Afrika verdwaald, maar ken er nu een beetje de weg en als je me wilt vinden, dan sta ik ergens in de zon. Geen ontwikkeling zonder strijd past een beetje bij me, ik kies vaak niet voor de gemakkelijkste weg en ik hou wel van een stevige uitdaging. Ik zeg wa monde wat ik ga doen, maar doe vooral wat ik zeg. Niemand hoeft te doen wat ik doe, maar je ziet dat je soms uitzichtloze dingen kunt bereiken door wilskracht.
Daarbij helpen tal van kleine dingen. Zoals het hartje en het klavertjevier vie aan mijn fiets van kleinkinderen Willem en David. Maar ook de zegening van mij en mijn fiets door pastoor van Osch voor de deelname. Ook de lieve aanmoedigingen in de reacties op mijn reisvevslagen of de foto's van mijn kroost en mijn lieve Nellie en de liedjes van vrienden en collega's en kinderen op mijn i-pod. Het engeltje in mijn tent en tenslotte jullie bijdragen op de Watoto-rekening en het onthaal door mijn lieve gezinnetje in Arusha op de helft van de tour, zodat mijn fietstocht in alle opzichten is geslaagd.
Zin in het leven geven je levenszin. Ik heb net als anderen maar een leven en daar moet je zorgvuldig mee omgaan en er alles uit proberen te halen. Dat hoeven niet perse tochten te zijn als deze of andere grote uitdagingen. Het geluk zit veelal in kleine dingen.
Ben je in Afrika verdwaald geweest als ik, dan realiseer je jezelf dat je het thuis goed hebt en dat je nie moe klagen.
groeten van watototonnie.
Belofte maakt schuld en ik ben inmiddels een mens die doet wat die zegt, dus volgt een nabeschouwing van de tour, die 12000 kilometer lang was en die we in 120 dagen van Caïro naar Kaapstad hebben gereden.
Door het werk in Rwanda in 1997 is Afrika in mijn hoofd en hard gaan zitten. Ik heb respect voor de veerkracht en het herstellingsvermogen van de slachtoffers van deze massamoord en dat waren voornamelijk de vrouwen en de kinderen.
Toen ik en Nellie in 2007 na 10 jaar in Rwanda terug waren, kon je de vele positieve ontwikkelingen al duidelijk waarnemen. Dat was vooral een verdienste van de vergevingsgezinde echtgenotes van Tutsi-mannen en vrouwen van de Hutu-oorlogsmisdadigers.
Ik nam me voor het land of het Afrikaanse continent op de een of andere manier behulpzaam te zijn. Ik koos voor een project toegespitst op de kinderen omdat die de toekomst hebben.
Toeval of niet, maar op dat moment kozen Noud en Truus van Hout uit Uden ervoor om een kinderdorp te stichten in Arusha Tanzania om straatkinderen een betere toekomst te bieden. Ik besloot hen vanuit Nederland te helpen door fondsen te werven en hulpgoederen te sturen. Ik kreeg daarbij hulp van Piloten zonder Genzen, de Solidariteitswerplaats te Uden en Uden Wereldwijd. PZG van de KLM met Petra van Maurik als vlieger en transportcoordinator hielp me met het koseloos versturen van inmiddels 10 vrachten van Nedeland naar Tanzania.
Nellie, de kinderen en ik maakten mooie fietstochten door Nederland en overnachten daarbij in tekkershutten. Voor een rondje Nederland een tocht van 1000 km draaiden we onze hand niet om. Toen onze kinderen andere vakantebestemmingen vonden, verlegden wij onze grenzen en koersten met het tentje op onze pakkendager naar Parijs en later naar Barcelona, Rome en Venetië. Collega Sjaak Santegoets attendeerde mij op de Tour d'Afrique in 2004 en vanaf dat moment nam het voornemen om eraan deel te nemen gaandeweg steeds vastere vormen aan.
Toen ik besloot gebruik te maken van mijn vervroegde Levensloop-regeling en dus over voldoende vrije tijd beschikte en veder ontdekte dat er in een oude sok voldoende geld zat en ik e van overtuigd was dat ik die tocht wel zou kunnen volbrengen en het tevens een mooie stap zou kunnen zijn naar een nieuwe levensfase, besloot ik mijn droom te gaan verwezenlij-ken. Dat was wel een periode van mouwen opstropen en niet luisteren naa mensen me allerlei tegenwer-pingen. Een poosje alleen maar fors investeren oplossingen en je niet laten verleiden in problemen te denken. Ergens heilig in geloven en uit respect voor de Afrikaanse mens eens een paar maanden door het stof te gaan en back to basic te gaan, wat zij in feite al hun hele korte leven doen.
Fietsen dus door 11 landen in Afrika. Soms in de snikhete zon op slechte zandwegen, door dikke partijen kiezel afgewisseld met vele steile klimpartijen, maar ook afdalingen waarbij snelheden van 75 km weden bereikt. Dan weer eens een dag de wind tegen of fietsen in een zandstorm of ingehaald worden door vrachtwagens die langdurig een zwarte dieselwalm over je uitstorten. Kamperen in een klein tentje vaak ver van sanitaire voorzieningen en een wasneurt van de rest wate uit een van je bidons. Op je tandvlees aankomen met een schraal zitvlak, maar veelal voldaan en trots dat je het weer volbracht. De natuur is overweldigend en op zijn mooist in vrijwel elk land dat we doorkruisten.
Intussen veel landen gezien zoals gezegd, de gebruiken en de cultuur leren kennen. Met de locale bevolking gesproken en eigenlijk niemand getroffen die erg ontevreden was. De veerkracht en het incasseringsvermogen van de mensen is groot evenals de overlevingsdrang.. Er zijn grote verschillen in de diverse landen. Als je mi ceder ziet, die goed gevoed, goed gekleed maar school gaan is dat nog geen garantie dat hè goed gaat. De een ontwikkelt zich beter zonder hulp en de ander worstelt ondanks de vele financiële hulp van tal van hulpverleners.
We komen aan in Zuid-Afrika en vallen om van de rijkdom, die we hier treffen. Het lijkt wel of al het geld in Afrika hier is uitgegeven. Het is niet alles goud wat er blinkt en de schijn bedriegt vaak omdat er vele daklozen zijn net als werkelozen en 25 procent van de bevolking het hiv-virus heeft en er tallozen sterva als gevolg van aids. Vaak ik de levensverwachting van mensen in sommige Afrikaanse landen slechts 48 jaar. Dat is een lange tijd als bent overgeleverd aan de wrede machtspellejes van regeringsleiders en de natuurverschijnselen als langdurige droogte. Vele kinderen sterven nog steeds door het gebrek aan hygiëne. Geen schoon water en geen toiletvoorzieningen, terwijl dit toch dingen zijn die gemakkelijk op te lossen zijn met weinig inspanningen.
Ik heb veel samengefietst tijdens deze tocht maar ook dagen alleen. Dat geef je tijd om je leven nog eens de revue te laten passeren en te bezien wat je er tot nu toe van gemaakt hebt. Ondertussen kwam ik tot de conclusie dat ik het verleden maar moest laten voor wa het was, het heden voor wat het is, maar me vol overgaaf te gaan toeleggen met Nellie op een fijne toekomst en daarbij niet de fouten te maken, die ik gedaan heb.
Ik ben in Afrika verdwaald, maar ken er nu een beetje de weg en als je me wilt vinden, dan sta ik ergens in de zon. Geen ontwikkeling zonder strijd past een beetje bij me, ik kies vaak niet voor de gemakkelijkste weg en ik hou wel van een stevige uitdaging. Ik zeg wa monde wat ik ga doen, maar doe vooral wat ik zeg. Niemand hoeft te doen wat ik doe, maar je ziet dat je soms uitzichtloze dingen kunt bereiken door wilskracht.
Daarbij helpen tal van kleine dingen. Zoals het hartje en het klavertjevier vie aan mijn fiets van kleinkinderen Willem en David. Maar ook de zegening van mij en mijn fiets door pastoor van Osch voor de deelname. Ook de lieve aanmoedigingen in de reacties op mijn reisvevslagen of de foto's van mijn kroost en mijn lieve Nellie en de liedjes van vrienden en collega's en kinderen op mijn i-pod. Het engeltje in mijn tent en tenslotte jullie bijdragen op de Watoto-rekening en het onthaal door mijn lieve gezinnetje in Arusha op de helft van de tour, zodat mijn fietstocht in alle opzichten is geslaagd.
Zin in het leven geven je levenszin. Ik heb net als anderen maar een leven en daar moet je zorgvuldig mee omgaan en er alles uit proberen te halen. Dat hoeven niet perse tochten te zijn als deze of andere grote uitdagingen. Het geluk zit veelal in kleine dingen.
Ben je in Afrika verdwaald geweest als ik, dan realiseer je jezelf dat je het thuis goed hebt en dat je nie moe klagen.
groeten van watototonnie.
-
15 Mei 2012 - 09:45
Nanda:
Ton, wat een fantastische afsluiting van je grote tocht! Wij zijn ongelooflijk trots op je, maar het is nu wel tijd om lekker weer naar 't mooie oude vertrouwde uden te komen, want we kunnen bijna niet meer wachten! 120 dagen op je site gekeken of er weer een mooi verhaal op stond, maar het is vele malen interessanter om het face to face te horen en hoogstwaarschijnlijk jou smile van oor tot oor daarbij te zien! Dus stap op dat vliegtuig en we zien je morgen! Liefs, Nanda -
15 Mei 2012 - 09:49
Yolanda & Jan:
hoi Tonnie,als je dit leest ben je misschien al onderweg naar je familie.tussen de regels lezen we ,dat je daar erg naar verlangt.welkom thuis.en verder willen we nog zeggen,schrijf een boek over deze overweldige reis,want schrijven dat kun je.fijne toekomst,maar we zien mekaar nog wel.groetjes,Jan en Yolanda -
15 Mei 2012 - 09:59
Louk Reintjens:
Beste Ton,
gefeliciteerd met het volbrengen van de tocht. Het heeft je veel gebracht en dat draag je aan ons over met al die mooie woorden die je schrijft. Het zet in ieder geval mij aan het denken. Kom goed en gezond weer thuis en geniet samen met al je naasten van het mooie en goede dat ons landje te bieden heeft. Jij hebt het goed verwoord en duidelijk gemaakt dat we met alles wat we hebben maar eens tevreden moeten zijn. Ik hoop je snel nog eens te mogen ontmoeten.
Louk Reintjens
je weet wel, van die bijzondere auto, ha,ha. -
15 Mei 2012 - 10:13
Leo:
Ton, diep respect voor je en van harte gefeliciteerd. KANJER !!! -
15 Mei 2012 - 10:52
Daan:
Zo mooi dit....., stil van xx -
15 Mei 2012 - 11:00
Ria:
Je hebt er van gedroomd, je hebt het gedurfd en je hebt het gedaan!
Wij hebben op afstand mee mogen genieten en je kan nog mooier schrijven dan vertellen.
Heel veel groetjes en een fijne thuiskomst, Jan, Ria, Tom en Ken. -
15 Mei 2012 - 15:51
Anouk:
Ton, diep respect! Ik hoop dat je in Uden een warm welkom wacht, maar dat weet ik eigenlijk wel zeker. Je bent een kanjer! -
15 Mei 2012 - 17:29
Willem David:
OPA, we zijn blij als we jou morgen weer zien.
Wat knap dat jij zo ver kan fietsen!!!!!
Wij hebben ook nog wat centjes voor de WATOTO FOUNDATION.
Kusjes Willem en David -
15 Mei 2012 - 19:15
Janus En Nelleke.:
Beste Ton.
De tour volbracht!!!
Geproficiateerd.
Knappe prestatie.
Welkom terug in " ons " Uuje. -
15 Mei 2012 - 20:48
Wilma Van Der Vegt:
Lieve Ton,
Geweldig, het kan allemaal niet meer stuk!!!
Jij hebt "je missie" volbracht!!
Wát 'n tópprestatie!
Nú eerst genieten van Nellie en the (klein)kids en héérlijk kunnen douchen en slapen in je eigen bed!!
Ik heb genoten van je verhalen en je nabeschouwing!!!
Hópelijk zien we elkaar gauw!
Véél liefs je zus, Wilma xx -
15 Mei 2012 - 20:58
De Van Schaijkjes:
Veni Vidi Vici Watototonnie!
Van harte gefeliciteerd met jouw megaprestatie! Wij hebben diep respect voor je!
Een hele goede reis toegewenst. Morgen kun je eindelijk jouw lieve familie weer in je armen sluiten.
We kunnen Ton wel uit Afrika terughalen, maar Afrika nooit meer uit Ton :-) -
15 Mei 2012 - 21:48
D&H:
Ter afsluiting:
Rivieren en meren gevuld door tranen en bloed.
Soms weet je niet wat en of je er iets mee moet.
Het mooiste continent op aarde.
Afhankelijk van politieke waarde.
12000 km, een heel stuk.
Laat nu de Maas maar overstromen door tranen van vreugde, alle andere soorten tranen en tranen van geluk.
Het water jou voerde ook mee.
Eindpunt, Kaapstad, de overwinning, de finish, de vlag, de zee.
Tranen, bloed en zoetwater opgelost in het zilte.
Hier past alleen maar stilte.
Een ieder schreef voor jou ter ondersteuning op zijn manier.
Ik krabbelde af en toe maar wat in beperkte dichtvorm op papier. -
27 Januari 2017 - 11:43
Margot:
Vele jaren later lees ik dit verslag ongelooflijk Ton.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
